Historia Gwadelupy
Przed przybyciem Europejczyków, wyspy zamieszkiwanie były przez Karaibów. Krzysztof Kolumb przybył na Gwadelupę w roku 1493, kierowany poszukiwaniem wody pitnej. Odkrył wtedy ananasa, którego nazwał pine des indias, czyli sosną Indian. Francuzi przejęli wyspę w 1635 roku, a w 1674 dołączono je do Francji. Jednak już w XVIII wieku Gwadelupa stała się terenem żarliwych walk między Brytyjczykami a Francuzami, częściowo z powodu bardzo intratnego handlu cukrem.
W czasie rewolucji francuskiej właściciele ziemscy nie chcieli zgodzić się na nadanie równych praw niewolnikom i oddali się dobrowolnie we władanie władz brytyjskich w 1794 roku. Francja odzyskała tereny w 1816 roku, zaś niewolnictwo zostało oficjalnie zniesione w roku 1848.
W 1946 roku Gwadelupa i sąsiednie wyspy, m.in. część Saint-Martin i Saint-Barthélemy, stała się departamentem zamorskim Francji. Za sprawą komunistycznych władz kubańskich od 2 połowy lat 60. XX wieku zaczęły tutaj aktywnie działać ugrupowania o orientacji lewicowej i lewackiej, których celem stała się niepodległość wyspy. W latach 70. i 80 cieszyły się one poparciem nawet kilkunastu procent Gwadelupczyków. Ugrupowania te do końca lat 80. XX wieku zorganizowały łącznie kilkanaście demonstracji na rzecz niepodległości.
By rozładować napięcie społeczne, władze francuskie w roku 1982 zdecydowały się na ograniczone reformy decentralizacyjne i samorządowe. W ich wyniku Gwadelupa, będąc departamentem zamorskim Francji, uzyskała również status regionu. Z budżetu centralnego Francji wydzielono znaczne środki na rozwój tego niezamożnego i mocno przeludnionego terytorium.
W 1998 roku wyspa uzyskała dodatkowe, ograniczone uprawnienia autonomiczne, m.in. powołano do życia Radę Regionalną. Ostatecznie żądania niepodległościowe zanikły, jednocześnie wskutek referendum z 2003 roku Saint-Barthélemy i Saint-Martin głosowały za zmianą statusu (na zbiorowość zamorską) i odłączeniem od Gwadelupy.