Historia Jamajki
Każdy, kto odwiedza Jamajkę, nie będzie miał wątpliwości, że jest to prawdziwy tygiel kulturowy. Wyspę dla Europy odkrył Kolumb w 1494 roku, ale była ona już zamieszkana dużo wcześniej. Pierwotnie mieszkańcami tego lądu było indiańskie plemię Tainów, posługujących się językiem arawak. Nazwa Jamajka w tym języku brzmiała „Xaymaca”, co oznaczało ziemię drewna i wody, oddając tym samym główne walory wyspy.
Karaibskich Indian spotkał jednak w większości ten sam los, co rdzennych mieszkańców Ameryki Łacińskiej – wyniszczyły ich europejskie choroby lub zostali wybici przez białych osadników – najpierw Hiszpanów, a następnie Brytyjczyków. Wraz ze wzmożoną kolonizacją w XVII wieku na Jamajkę zaczęli przybywać przywożeni tu masowo z Afryki czarnoskórzy niewolnicy. Bardzo szybko wyspa stała się szalenie ważnym dla brytyjskiej Korony terytorium i liderem pod względem produkcji cukru z trzciny cukrowej (22% światowego rynku). Sytuacja ta zmieniła się w latach trzydziestych XIX w., kiedy zniesiono niewolnictwo. Wprawdzie na wyspę sprowadzono pracowników najemnych z Chin oraz Indii, którzy uzupełnili kulturową mieszankę Jamajki, ale kraj ten stopniowo tracił na gospodarczym znaczeniu dla Wielkiej Brytanii. Ostatecznie w 1962 roku Jamajka uzyskała niepodległość, jednak w dalszym ciągu pozostaje w Commonwealth of Nations, czyli jest częścią dawnej Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. W związku z tym głową państwa jest na Jamajce królowa Elżbieta II. Jamajska scena polityczna zdominowana jest przez partie silnie powiązane z ruchem związkowym i demokratycznym. Obecnie od 2007 roku premierem Jamajki jest Bruce Golding, lider Jamajskiej Partii Pracy.