Historia St. Vincent i Grenadyn

St. Vincent i Grenadyny dość późno zostały skolonizowane przez EuropejczykówKolumb odkrył wyspy dopiero w roku 1498, a wojowniczo nastawieni Indianie Karaibowie wcale nie myśleli łatwo oddać swojej ziemi w obce ręce. Potem na wyspę zaczęli przybywać zbiegli z innych kolonii niewolnicy (przeważnie z BarbadosuGrenady i St. Lucia), dołączając do ruchu oporu i poprzez związki z tubylczą ludnością przyczyniając się do powstania nowego narodu zwanego Garifuna. Najbardziej znanym przywódcą ludu zbuntowanych Czarnych Karaibów był Joseph Chatoyer. Po stłumieniu powstania przeszło 5 tys. rewolucjonistów zostało wywiezionych na wyspę Roatán u wybrzeży Hondurasu. Biali (najpierw Brytyjczycy potem także Francuzi) na dobre osiedlili się tu dopiero w XVII stuleciu. Wiek XVIII upłynął na St. Vincent i Grenadynach pod hasłem ciągłej rywalizacji tych dwóch nacji o wpływy w tej części Karaibów. Ostatecznie jednak wyspy przeszły pod panowanie Anglików. Po drugiej wojnie światowej rozpoczął się ruch w stronę uniezależnienia St. Vincent i Grenadyn od Korony Brytyjskiej. Ostatecznie uzyskanie niepodległości nastąpiło w październiku 1979 roku.

St. Vincent i Grenadyny, podobnie jak wiele innych byłych koloni brytyjskich na Karaibach, pozostaje jednak w dalszym ciągu we Wspólnocie Narodów, więc głową tego państwa jest angielska królowa Elżbieta II.